Monday, January 10, 2011

Simplicity by Bo Sanchez

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Note: This is not my original work. As you can read on the title, this is written by Eugenio Isabelo Tomas Reyes Sanchez Jr. or widely known as Bo Sanchez. He is an author, entrepreneur, preacher, celebrity and lay evangelist in the Philippines.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

My parents breathed simplicity. Oxygen too, but that's pretty obvious. Dad was an assistant vice president for a humongous company, yet I didn't "feel" like I was a rich man's kid because my parents made it a rule to live below their means.

A millionaire's son rode a sleek Benz; I rode our sixteen-year old Toyota that sounded more like a drum and bugle band, with its cacophony of bangs, rattles, and whams.

An heir of the moneyed class was chauffeured to school, but as early as Grade III, I was taking the public jeepney--sitting, standing, or swinging from its handrails like a flapping flag.

The wealthy dined on gourmet meals every day. But the culinary highlight of my whole week was when Mom bought Coke for our Sunday lunch-- the only time we tasted the stuff. I'm not kidding.

Rich kids wore outfits from America , England , and Paris. I wore clothes from Avenida, Escolta, and Pasay .

The mansions of the rich and famous are veritable furniture showcases, complete with sixteen Egyptian jars from the Nephertiti era. I learned that one of those monstrous flower vases was equal to the price of our entire house. But naturally, we too, had our own flower vases. If my archeological knowledge serves me right, they came from the Nescafe era.

Their estates have playrooms with life-size Barbie's and Power Rangers.

But the way I played with expensive toys was admiring them from the store shelf and using my imagination to the hilt. That way, I owned all the toys in the world.

You'll be shocked by what I'm going to tell you, but through all this, I recall never feeling deprived in any way.

Let me tell you why.

I remember my father coming home every night and we'd go jogging together--around our old car parked in the garage. (Dad says he wasn't vying for the Olympics anyway.) Then I'd sit on his lap and we'd talk about how to solve the problems of the universe.

After dinner, we'd read the comic pages together. Tarzan was my favorite, until I reached puberty. From then on, it became Jane.

Almost every Saturday afternoon, it was father and son time. We'd walk to the shopping center and Dad would buy me a hotdog. Then we'd walk back home, bringing a little something for Mom, usually a chocolate bar. To add sentimental value to our token, I forced myself to take a few bites from it.

I guess being with Dad and Mom was all that my little boy's heart ever wanted. And I got it, every single day.

I believe that God chose to write the "map of happiness" on the ordinary parchment of simplicity-- like a treasure map written on recycled brown paper.

Consequently, many people ignore that map, and are attracted instead to the more glossy, loud, shiny maps around. But when they follow these others maps, they end up tired as a dog chasing its own tail.

I have a radical suggestion........Simplify.

Simplify because you want to discover the depths of your soul.

Simplify because you want to start living deliberately.

Simplify because you want to love from an uncluttered heart.

Remember that simplicity is only the first step of the journey. Holding the treasure map, memorizing it, photocopying it a thousand times, and keeping it safe in a vault won't make you claim the gold. You actually need to sail through oceans, climb peaks, cross valleys, and explore caves.

Simplicity will point to you where and what and who the gold is in your life.

Once you know your gold, the game has just begun.

Will you treasure your gold?

My parents knew their gold:

1. Each other,
2. Their six children, and
3. Their faith.

They tried to live uncluttered lives so that they could have time for what was most important.

They didn't busy themselves buying a bigger house, because that would mean working harder to pay the monthly amortization, doing overtime work or taking a second job. Who would then go jogging with little Bo every night?

Who would read Tarzan for him? They didn't burden themselves buying a BMW because that would mean laboring and worrying about installment bills. Besides, walking to the shopping center every Saturday afternoon with his son gave my dad his needed exercise, and made little Bo feel special.

One of the delights of my heart was seeing Dad and Mom in their bedroom at night, after our nightly family prayer. The lights were turned off, and I'd see the silhouette of my father seated on his old chair and mom standing behind him, gently massaging his shoulders. I'd hear them talk about what transpired during the day. Even as a child, I sensed their quiet pleasure at being together.

My question today: Could they have done this rich ritual each night and nourished their marriage if they had been busy paying for designer outfits for themselves or their kids, or if they had been worrying about monthly bills for new hi-tech appliances?

I don't think so.

And I've made the choice: I don't want that kind of life either.

Sunday, January 2, 2011

Piniritong Leeg ng Manok

Isang Martes ng umaga, sa buwan ng Hulyo, nagkakilala sina George at Sofia sa isang siyudad. Naging mabuti ang kanilang pagsasama kaya naman 'di nagtagal ay napaibig din sila sa isa't isa. Matagal na ring naging maganda ang kanilang relasyon kaya sa ikatlong taon ng kanilang pagsasama ay napagdesisyonan na nilang magpakasal.

Napakabuting asawa ni George. Araw-araw sa kanilang buhay-mag-asawa ay ipinagluluto niya si Sofia ng paborito nitong ulam – fried chicken. Mapa-almusal, tanghalian o hapunan man, sinusigurado ni George na ipagluluto niya ng fried chicken si Sofia isang beses sa isang araw. Pero sa bawat luto niya ng piniritong manok para kay Sofia, isang parte lang ang ihinahain niya para dito. Ito ay ang leeg.

Nagtataka na si Sofia kung bakit leeg ng manok nalang parati ang ibinibigay ni George sa kanya. Hindi naman niya gusto ang parte na 'yon. Unti-onti na siyang nauumay ngunit wala naman siyang magawa kaya't nananatili nalang siyang tahimik tuwing nakikita n'yang leeg nanaman ang nakahain para sa kanya.

Namumuo na ang pagkadismaya ni Sofia. Halos 'di na niya matiis ang ganitong pagkain. Ang akala ng mga kapit-bahay ay napakaganda ng kanilang pagsasamahan. Dahil nga napakaganda nilang tignan habang magkasama. Meron din silang dalawang matatalinong anak, magandang kotse at magarang bahay. Halos mamatay na sa inggit ang kanilang mga kapit-bahay. 'Yun nga lang, hindi nila alam na may namumuo nang alitan sa pagitan ng dalawa. Pero 'di 'to alam ni George.

12 na taon ang nakalipas at ganito pa rin ang pangyayari. Pritong leeg ng manok ang ulam isang beses sa isang araw. Bad trip to the max na si Sofia. Sawang-sawa na ang kanyang dila at lalamunan sa makating balat ng leeg ng manok na pinirito. Maging ang kanyang sikmura ay sumisigaw na tulad ng isang bokalista ng metal na banda habang uma-adlib ang gitarista. Ngunit wala siyang magawa.

Isang almusal sa ika-12 taon simula noong kanilang pag-iisang dibdib, naghain si George ng ulam. Siyempre, piniritong leeg ng manok. Pagkakita ni Sofia, nagdilim ang kanyang paningin. "Ito nanaman?" sabi niya sa loob-loob niya. Kahit inis na siya, sinubukan pa rin niyang kainin ang ulam. Binuhat niya ang kutsara at tinidor. Humiwa ng maliit sa leeg ng manok at isinama sa kaunting kanin. Unti-onting inilapit ang kutsara na may lamang manok at kanin papunta sa bibig. Naiisip niya na siguradong mauumay nanaman siya pag nalasahan ito. Ngunit wala ulit siyang magawa, kaya sinubo na niya.

Habang nanunoot sa dila niya ang lasa ng leeg na manok, nanunoot din ang galit niya kay George. Umaakyat na ang kanyang dugo sa kanyang ulo. Kaya naman sumabog na siya sa galit.

Tumayo siya sa kanyang kinauupoan at sumigaw, "Ano ba? Ganito nalang ba ang ihahain mo sa 'kin araw-araw? Sawang-sawa na ako! Oo, paborito ko ang fried chicken. Pero hindi leeg, hindi 'tong piniritong leeg ng manok. Puwede namang ibang parte nalang ang ibigay mo sa 'kin e. Alam mo bang umay na umay na ang dila at lalamunan ko sa makating balat ng leeg ng manok na pinirito? Bakit ba ito nalang parati? Demet!"

Natahimik si George sa kanyang narinig habang mangiyak-ngiyak naman si Sofia. Walang ibang marinig sa silid kundi ang iyak ni Sofia, nang biglang nagsalita si George.

"Pasensya ka na. Pasensya na kung 'di ka nasiyahan. Akala ko pa naman ay okey ka lang d'yan sa ihinahain ko sa 'yo," wika ni George.

"HUHUHUHUHUHUHUHUHUHUHU!" hagulgol ni Sofia.

Walang masabi si George. Ay teka, meron pala.

"Alam mo ba kung bakit leeg ng manok ang ibinibigay ko sa 'yo?..." tanong ni George.

"...'Yan kasi ang paboritong parte ko."

Saturday, December 25, 2010

Baboy, Pera, Lourd de Veyra

“Mas baboy ka pag mayaman ka.”
'Yan ang sabi ni Lourd de Veyra.
'Di ko alam kung saan nagmula.
Basta ang alam ko hindi siya tanga.

'Di kaya ay wala lang s’yang pera?
Pero parang imposible naman ata.
'Di s’ya basta-basta nagsasabi ng wala.
Alam kong may ugat ang mga salita.

Minsan tuloy ako’y nagtataka:
Baboy ka nga ba kung maraming kang pera?
Hindi ko alam. Ah, basta
'Di mo kailangan ng maraming pera!

Wednesday, December 22, 2010

Doesn't Matter

The chimes clang

At absented ears

No one to hear

The sound to reveal

Still did its reason – to ring


So as words written

And read by nil

Doesn’t matter

Whom sees, whom feels

For purpose was achieved


Adoration’s Call

Perceptions are unlike

Acuity differs

Two are different

Like chalk and cheese


Still they allure

Drawing closer, nearer

Though poles apart

They met in concert


For disparity does not matter

As both are keen

Ardently pursuing

Adoration to the other


Tuesday, December 21, 2010

Saya, nasa pera ka ba?

Kailangan nga ba natin ng maraming pera? Dapat ba meron tayong dalang ‘extra money’ kapag lalabas ng bahay? Pera ba ang nagdidikta ng saya natin sa isang araw? 'Di ko alam. Pero ngayon, wala akong pera.

Ngayon balak ko nanamang lumabas ng bahay. Pumunta kung saan kasama ang isang kaibigan para maglibang. At ang pera sa wallet ko? 50 pesos. Malamang sa oo, wala ring dalang malaking pera ang kaibigan ko. Pero siguradong masaya ‘tong mga gagawin namin – kahit di ko pa alam kung ano man yun. Maya-maya lang ay aalis na rin ako kasi may naisip na kaming trip. Mukang masaya ‘to. At bagay na bagay sa mga walang pera.

Pupunta kami sa McDo para dumalo sa isang orientation(?) ng isang networking group. Oo, networking! Pero hindi kami pupunta dun dahil gusto naming sumali, kundi dahil... may libreng pagkain! Anong mas sasaya pa sa libreng pagkain sa McDo? Nagkataon na niyaya 'yung kaibigan kong sumama doon at sinabihan siyang magsama ng tropa. E ako 'yung tropa niya. E di ayos! Libreng kain, sabay sibat. Ba’t pa kami sasali doon, 'di naman namin gusto ng maraming pera.

Iba ang saya na naiidudulot ng mga bagay na naiisip naming gawin kapag wala kaming pera. Kaya siguro ayaw ko talaga ng masyadong maraming pera. Dapat yung sakto lang! Saktong pamasahe, saktong pang-soda, saktong pang-tinapay pag nagutom. May iba kasi na hindi makalabas ng bahay nang walang at least 200 pesos sa wallet. Kami kahit bente lang 'yan ayos na! Meron kasi kaming batas: Ang pera ng isa, pera ng lahat. Kung baga, kapag magkakasama na kami, wala na akong pera, wala na ring pera ang iba. Lahat ng pera namin, sa ‘ming lahat na. Kung ang dala ko ay 40 at ang dala ng isa ay 200, meron kaming tig-120 non. 'Yun ay kung sakaling kailangan naming gastusin lahat ng 'yun.

Hindi nga talaga ang dami ng pera ang nagdidikta ng saya ng bawat tambay o gala namin. Nakasalalay ang saya dun sa mga naiisip naming gawin. Masasabi ko talaga pare-parehong kaming kakaiba mag-isip. Di ko na alam saan nanggaling na lupalop yung mga ideya namin sa mga bagay-bagay. Kala mo ay kung mag-isip kami ay nakadroga lang, o kaya naman autistic. Pero hindi. (Sana nga hindi kami autistic.) Naalala ko pa nung minsan, kasama ko noon ang isa kong kaibigan, init na init na kami sa panahon. Sa sobrang kainisan sa init ay naisipan naming pumunta ng Tagaytay para lang magpalamig. Inilabas niya ang kanyang pera, at inilabas ko rin ang akin. Nagbilang, nagbilang, nagtanong ng pamasahe sa jeepney driver... PASOK! Kasya ang pera naming para makapuntang Tagaytay.

'Di nagtagal ay sumakay na rin kami ng jeep – dahil nga bad trip na kami sa init ng panahon. Hinintay na mapuno ang jeep ng pasahero, pagkatapos nun ay lumarga na. Habang nasa byahe ay unti-unti na naming nararamdaman ang malamig ng simoy ng hangin sa aming balat. Ibang sarap ang idinulot sa ‘min nito. Nagkakatinginan nalang kami sa mata (malamang) at nagngingitian tuwing mararamdaman namin ang malamig na temperatura ng hangin habang umaakyat ang jeep sa Tagaytay.

Habang lumalamig, lalo kong naiisip na hindi sayang ang binayad namin sa jeep. 'Di ko na matandaan kung magkano yon, basta, sulit 'yon! Nang dahil sa maliit na pera na 'yon, nawala ang aming kabadtripan na dulot ng init ng panahon. Iba talaga kapag walang magawa. Mauuwi ka nalang sa ‘may magagawa’. Kaya gusto ko nang walang ginagawa e, kasi bigla nalang akong may magagawa. Hindi mo sinasadya, pero may maiisip ka ring gawin. 'Di ba ang saya?

Balik sa Tagatay trip... ayon. Ilang minuto lang ay nakarating na kami sa palengke sa Tagaytay. Pag hakbang namin pababa ng jeep ay mas lalo pang lumamig ang simoy na nararamdaman namin. Ang saya. Para kaming mga sanggol na bagong labas lang sa sinapupunan ng ina. Kala mo ay ngayon lang kami napakawalan sa mundong ito. Puno ng ngiti ang aming mga muka sa mga saglit na ito.

Pagkatapos ng ilang minutong pagkawala sa sarili, naalala na naming wala kaming magawa. Kaya may naisip nanaman kaming gawin. Pupunta kami kung saan mang lugar na makikita naming ang Taal Volcano. Ang Taal Volcano ay nasa Batangas, Laguna pero ito ay natatanaw mula sa Tagaytay. Ilang beses ko na itong nakita, ngunit iba kasi ‘tong ngayon. Kaibigan ko ang kasama ko. Kadalasan kasi ay pamilya ang aking kasama.

Napagpasyahan na naming sumakay na ng tricycle papunta sa lugar na maraming kainan. Nasisigurado kong sa mga ganong lugar ay matatanaw namin ang Taal. Sa mga sandaling iyon, di na namin alam kung kasya pa ba ang pera namin para makabalik sa Sta. Rosa (doon kami nakatira). Pero ayos lang. Basta ang importante ay magsaya kami ngayon dahil sayang ang pagkakataon.

Ilang saglit pa ay dumating na rin kami sa lugar na may mga restaurant at may mga bilihan ng kung anu-anong bagay na may nakasulat na “Tagaytay”. Mga souvenir items ito na mabibili doon sa Tagaytay. Naalala ko pa ngang bumili ako ng keychain na may letter “A.” 'Di ko rin naman 'to itinago para sa 'king sarili at binigay din sa isang taong nagsisimula sa "A" ang pangalan.

Konting lakad, natatanaw na naming ang Taal Volcano. Ang saya sa pakiramdam. Malawak na kalangitan ang natatanaw at solid-sapul sayo ang simoy ng hangin. Parang 'di na namin ninanais na umalis sa lugar na ‘yon dahil nga ang sarap tumambay doon lalong-lalo na sa mainit na panahon. Kakaiba kasi ang lamig sa Tagaytay dahil nga sa nasa mataas na lugar ito.

Nang bumalik na ulit kami sa aming mga sarili, naisipan naming mag-ikot-ikot sa lugar. Tinignan namin ang mga kainan doon. S'yempre, tingin lang. Wala kaming pera e. Masyadong mahal ang presyo ng pagkain sa mga kainan doon, kaya bumalik kami sa mga souvenir shops. Nagtingin-tingin, nagtanong-tanong ng presyo, nang biglang...

*RING RING*

Tinignan ko ang aking telepono at nakita ko na ang nanay ko ang tumatawag. Nakaramdam ako ng kaba dahil sa hindi naman ako nagpaalam na nasa Tagaytay ako. Ang alam niya ay nasa malapit na lugar lang ako. Pero syempre, sinagot ko ang tawag...

Ako: Hello?

Mami: Hello. Nasaan ka?

A: Ah e (kinakabahan), andito lang. Sa kaklase ko.

M: Ah. Uwi ka na. Aalis tayo.

A: Saan tayo pupunta?

M: Sa Tagaytay.

A: HA?

M: Sa Tagaytay. Tara. Nas'an ka ba? Daanan ka na namin.

A: Hindi, hindi na! Uuwi nalang ako. Pero wait lang. May tatapusin lang ako.

M: Sige.

Dali-dali kong ikwinento sa kaibigan ko ang pag-uusap namin ng nanay ko. Nagtawanan lang kaming dalawa sa pangyayari. Maski ang tindera doon sa souvenir shop na kinatatayuan namin ay humahalakhak sa kwento ko. Akalain mo bang tatawagan ako ng nanay ko para pumunta sa Tagaytay. Ngayon pa? Kung kailan nasa Tagaytay na ako at nag-eenjoy. S'yempre kapag sinabi kong andun na ako ay baka magalit lang 'yon.

Hindi ko alam kung paano agad ako makakarating ng bahay ng mabilisan. Palubog na ang araw ng mga oras na 'yon. Basta niyaya ko nalang ang aking kaibigan na umuwi na dahil nga kailangan ko nang makauwi, NOW NA! Malamang niyan ay magdidinner kami sa Tagaytay kaya ganoong oras sila nagyaya. Sumakay na ulit kami ng tricycle papunta sa palenke at sumakay ng jeep pabalik sa Sta. Rosa. Di ko na alam kung nagbayad ba kami o ano, basta nakauwi kami. Naghiwalay na kami ng daan at umuwi sa kanya-kanyang mga bahay.

Pagdating ko sa bahay ay umalis din agad kami patungong Tagaytay. Tama ako, maghahapunan nga kami doon. Nakatatawa lang, pabalik-balik ako ng Tagaytay. Pumunta doon, tapos umuwi para bumalik doon. Lahat ng dinadaanan namin sa byahe ay pamilyar na sa ‘king mata. Lahat ng kalsada, tindahan, at kung anu-ano pang makikita sa daan.

Pupunta kami ng Tagaytay para kumain, hindi kaya ang pupuntahan namin ay dun ulit sa pinanggalingan ko? Habang bumabyahe ay mas lalong nagiging pamilyar ang daan. Tama nga ang aking hinala, doon din kami napadpad. Doon sa tinambayan namin kani-kanina lang. Doon kung saan kami nagpalamig, kung saan namin natanaw ang Taal, kung saan may mga kainan at souvenir shops.

Pagkababa namin ng kotse, agad kaming pumunta sa isang restaurant. Habang naglalakad papunta don ay nadaanan naming yung souvenir shop na kinalalagyan namin kanina lang. Nagkatinginan kami sa mata (malamang ulit) nung tindera at kami ay natawa. Natandaan niya na ako yung kaninang kumaripas pauwi dahil pupunta ng Tagaytay. Malay ko ba namang doon din kami eksaktong pupunta. Kakaiba talaga ng mga pangyayari ng araw na yon. Ang saya.

Kumain na kami ng hapunan at agad ding umuwi pagkatapos. Tinext ko rin ang kaibigan ko tungkol sa mga nangyari upang ibahagi ang mga kakaibang pangyayari makatapos naming maghiwalay. Nakatutuwa ang araw na ‘to. 'Di ko 'to malilimutan kaya naman hanggang ngayon ay naaalala ko pa rin.

Umuwi ako ng bahay noon ng masaya. May ngiti sa aking mga labi at kumikinang sa tuwa ang mga mata. Kahit wala kaming masyadong pera ay lubusan kaming sumaya. Nagsimula lang naman ito sa kabadtripan sa init ng panahon at sa kawalan ng ginagawa. Buti nalang ay may sayad ang aming pag-iisip, kaya kakaibang bagay ang nagagawa namin. Ang mga ganitong ligaya ay 'di matutumbasan ng kahit anong bagay na kayang bilhin ng pera.

Tunay nga, wala sa pera ang saya.


(Siya nga pala, 'di na kami pupuntang McDo. Nagtext yung kaibigan ko na dun nalang kami sa kanila kakain. Naalala niyang birthday nga pala ng kuya niya. Baliw.)

Silent But Deadly

No sound to be heard

No cricket at night

No chirp of any bird

Nothing, yet brings me fright


Silence – as he is silent

Comes so barely

Creeping in like current

Bashing my ears sturdily


Silence, as he brings stillness

Silence, as he is void

Shatters his own quietness

Destroys his own peacefulness


Tearing down himself

Breaking his own purpose

Obliterating his own will

Devastating his very reason


Perhaps silence was not empty-handed

He came with his own killer

– His own clamour

Silence killed himself